عادتی به نام عامل بودن:
عامل بودن یعنی مسولیت خود را به عهده گرفتن، ملامت نکردن اوضاع و شرایط. ضد «عامل بودن»، واکنشی بودن است.
مردمان موثر «عامل»اند، یعنی «مسول»اند. در نتیجه رفتارشان حاصل تصمیم و انتخاب آگاهانه خودشان و مبتنی بر ارزش هاست. نه ثمره اوضاع و شرایط آنها، که واکنشی مبتنی بر احساس است.
فرض کنید برنامه ریزی کرده اید که با اعضای خانواده تان به گردش بروید. همه مقدمات را فراهم آورده اید و می دانید کجا می خواهید بروید، اما ناگهان هوا طوفانی می شود و همه برنامه هایتان را به هم می ریزد.
افراد عامل به شیوه ای سرشار از خلاقیت گردش خود را در مکان دیگری برگزار می کنند و می کوشند از همان وضعیت بهترین ثمره را به دست آورند.
ضد «عامل» بودن «واکنشی» بودن است. واکنش این افراد نسبت به وضعیت بالا این است که «فایده اش چیست؟» پس از این همه تلاش و برنامه ریزی، همه زحمات ما بر باد رفت. طبیعی است که این روحیه منفی بر خودشان و همه اعضای خانواده شان نیز تاثیر منفی می گذارد. کلام افراد واکنشی نشان می دهد که می خواهند از زیر بار مسولیت شانه خالی کنند. این افراد در واقع می گویند:«من توانایی پاسخگویی را ندارم.»
کسی که خود را مسول نداند، به طور طبیعی اوضاع و شرایطی را به وجود می آورد که از باور او حمایت کند. در نتیجه این افراد به طرزی فزاینده احساس قربانی بودن و عدم تسلط می کنند.
صفت مشخصه افراد واکنشی این است که همواره در حال ملامت کسی یا موضوعی هستند.
گاندی گفته است: «اگر خودمان احترام خودمان را به کسی ندهیم، احدی نمی تواند آن را از ما بگیرد.»
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط کاظم احمدی
آخرین مطالب
